İNSAN VE RUH ÜZERİNE

              

İNSAN VE RUH ÜZERİNE 

              

İki yıldız arası göğe asılı hamak...

Uyku, uyku... Zamansız ve mekansız, uyumak.

Uyumak istiyorum; başım bir cenk meydanı;

Harfsiz ve kelimesiz düşünmek Yaradanı.

İlgisizlik, her şeyden kesilmiş ilgisizlik;

Bilmeyiş ki, en büyük ilme denk bilgisizlik.

Usandım boş yere hep gitmelerden, gelmelerden;

Bırakın uyuyayım, yandım kelimelerden!

Göz kapaklarımda gün, kapkara bir kızıllık;

Kulağımda tarihin çıkrık sesi, bin yıllık.

Bir yurt ki bu, diriler ölü, ölüler diri;

Raflarda toza batmış peygamberden bildiri.

Her gün yalnız namazdan namaza uyanayım;

Bir dilim kuru ekmek; acı suya banayım!

Ve tekrar uyuyayım ve kalkayım ezanla!

Yaşaya dursun insan, hayat dediği zanla...

Söze üstâd Necip Fazıl Kısakürek'in mısralarıyla başlamak en iyisi diye düşündüm. " Uyku, uyku... Zamansız ve mekansız uyumak." İnsanın yaratılışında hem maddiyat hem de maneviyat vardır. Nefis, her şeye sahip olmak ister de kalp sadece Allah'ı ister. Nefsimiz bizi dünyevi şeylerle öyle meşgul ediyor ki kalp Allah'ı istese de akıl unutuyor. Unutmaktan maksat gün içerisinde yaptığımız işlerde Allah'ı bulamamak, o işi Allah rızası için yapamamaktır. Rabbim biz sana ibadeti tam manasıyla yapamıyoruz, dünya meşgalesinden unutuyoruz, ahirette bizi unuttuğun kullarından eyleme. Senin yolunda, senin rızan için çalışan kullarından olmamızı nasip et. 

Gelelim şiirimize; Necip Fazıl dünya işlerinden öyle usanmış olmalı ki sonsuz uykuya dalıp sadece Allah'ı düşünmek istiyor. Günlük hayatta da böyle değil mi? Gün boyu çalışır, gezer, dolaşırız. Yoruluruz, kalabalığa karışırız. Çoğu zaman da o kalabalığın içerisinde yalnızız. Ne kadar kalabalıkta olursak olalım, aslında hepimiz bir başımıza gibiyiz. 
Vakit gelip de güneş kaybolunca, evlere karanlık çöker. Herkes yatağına geçer ve hepimiz kendimizle muhasebeye çekiliriz. Gün boyu yaptıklarımızı, geçmişimizi, geleceğimizi didik didik düşünürüz. Gece, gündüzü yaratan Rabb'imizin ne büyük bir nimetidir bilmeyiz. Hüzünlü olduğumuzda hüzünlerimizi unutmak için, önemli bir günün öncesinde bir an önce sabah olması için, yapacak bir şey olmadığında sıkıntıdan kurtulmak için, özlediğin insanları rüyanda görebilmek için ve dahası için sadece uyumak isteriz. Gece biçilmiş bir kaftan, efsunlu bir zaman, duaların sahibine ulaştığını en çok hissettiğin an, kendi kendine kaldığın vakittir. 

"Bir yurt ki bu, diriler ölü, ölüler diri;

Raflarda toza batmış peygamberden bildiri."

 Şu mısrada ne çok şey gizli. Mustafa İsmet Garibullah'ın Risale-i Kudsiyye isimli kitabında okuduğum bir cümle vardı. Bu cümle ise Mevlana'dan alıntı yapılmıştı. Cümle tam olarak şöyle idi: "Ruhun mebdei (başlangıcı) Allah'ın Arş'ının nurundandır. Yerin toprağı ise, cismin aslı ve vatanıdır. Ruh gurbettedir, cisim (beden) vatanındadır. O halde Yâ Rab! Garip, mahzun ve vatanından uzak olan ruha merhamet et."  Bu cümleyi ilk okuduğumda öyle etkilenmiştim ki ne kadar garip, mahzun ve gurbette olduğumuzun idrâkına varmıştım. Anladım ki bâki olan yalnız Allah, evveli olmayan da yalnız O' dur. Bizler ise sadece bu dünyanın yolcusuyuz. Üstâd'ın söylediği gibi ayakta gezen nice diriler var ki, mezarda yatan nice ölülerden daha ölüdür. Hala nefes alıyorken yeniden dirilmenin sırrı ise Allah'ı zikretmek, Allah'ın rızası için çalışmak ve çabalamaktır. Allah bunları icraata dökebilmeyi, bu yolda sebat ve istikamet üzere olmayı nasip eylesin.

 "Ve tekrar uyuyayım ve kalkayım ezanla!

 Yaşaya dursun insan, hayat dediği zanla..."